Τι κάνει μια διαφορά; Από τότε που οι μοναχικές βραδιές περνούν,
την ημέρα κάνει μια διαφορά.
Μια στιγμή ευδαιμονίας, ένα ειδύλλιο στο πεζούλι.
Το συναρπαστικό και η διαφορά που έρχεται, είναι ένα πεζό.
»Κοιμήσου, κοιμήσου
ο αέρας κι η βροχή θα σβήσουν τη μορφή σου
ώσπου να γεννηθείς ξανά
στο χώμα»
(Νανούρισμα των Tewan)
Μετά τη Μεγάλη Καταιγίδα, όταν το φεγγάρι γέμισε κι άδειασε τρεις φορές , ο Lise ξύπνησε από το θόρυβο που έκαναν τα πόδια του, καθώς βυθίζονταν στο νοτισμένο χώμα. Είδε σαν σε όνειρο, να κατεβαίνει την ξύλινη σκάλα του kiva¹ και να προχωράει αργά μέχρι τη μαύρη τρύπα του sipapu². Όταν έφτασε σε αυτή, έσκυψε κοντά της και περίμενε. Μέσα από το σκοτάδι, εμφανίστηκαν δυο λεπτά, μακριά χέρια, κι έπειτα, μια γυναικεία φωνή ξετυλίχτηκε, όπως η ουρά του φιδιού μέσα από το σκοτάδι.
»Lise, πρέπει να με βοηθήσεις να βγω από εδώ».
Ο Lise κατάλαβε πως αυτή ήταν η φωνή μιας αρχαίας ψυχής που γεννήθηκε πριν από αυτόν τον κόσμο. Έπιασε τις παλάμες της μες στις δικές του και τις έφερε στα χείλη του.
»Δείξε μου το πρόσωπό σου», είπε ο Lise.
»Εσύ είσαι το πρόσωπό μου», αντέτεινε η φωνή.
»Πού είναι το υπόλοιπο σώμα σου;», ρώτησε ο Lise.
«Τα πόδια μου στέκονται εκεί που πατάς, το σάλιο μου κρυώνει στο λαιμό σου», απάντησε αυτή.
Ο Lise προσπάθησε να τραβήξει τα χέρια έξω από την τρύπα, αλλά το σκοτάδι που ‘πεφτε πάνω τους ήταν βαρύτερο απ’ όσο μπορούσε να σηκώσει.
«Δεν μπορώ να σε βγάλω. Τι πρέπει να κάνω;»
»Όταν τραβάς μια ρίζα από τη γη, της επιστρέφεις ένα σπόρο. Άσε τα χέρια σου να κυλήσουν στο σκοτάδι».
Ο Lise έβαλε τα χέρια του στην τρύπα. Το χώμα, νωπό και ζεστό, τύλιξε πρώτα τα δάχτυλα κι έφτασε αργά μέχρι τους αγκώνες του. Τότε άκουσε τα κόκκαλά του να ουρλιάζουν πιο δυνατά από το στόμα του κι ύστερα, είδε τα χέρια του να κρέμονται σαν σπασμένα από την καταιγίδα κλαδιά. Το χώμα μούγκρισε με ευχαρίστηση καθώς ρουφούσε αργά το αίμα που έτρεχε απ’ τα κομμένα του μέλη. Όταν το χώμα χόρτασε από αίμα, τα χέρια που ανήκαν στη φωνή, σύρθηκαν έξω από το sipapu και ταίριαξαν στους αγκώνες του Lise, όπως το μαχαίρι στη θήκη του.
Τα χέρια οδήγησαν τον Lise στις όχθες του ποταμού Τανίγουα, κι εκεί, η φωνή του, ζήτησε να ξαπλώσει στην ψιλή άμμο. Τότε η γη άρχισε να τρέμει γύρω του και το φεγγάρι φόρεσε τη μαύρη μάσκα του ουρανού. Όταν ο ήλιος σκαρφάλωσε στον ουρανό ξανά, ο Lise είχε γίνει μεγάλος βράχος και πάνω του είχε φυτρώσει ένα δέντρο με δέκα ξερά κλαδιά που κανείς αδερφός μας δεν είχε ξαναδεί.
Κάθε φορά που κάποιο από τ’ αδέρφια μας περπάταγε ή ψάρευε κοντά σ’ αυτό το βράχο, το δέντρο έσκυβε και το άρπαζε με τα κλαδιά του και το έσφιγγε, μέχρι να στάξει όλο το αίμα του πάνω στο βράχο. Τότε το δέντρο έβγαζε το κόκκινο φύλλωμά του, αλλά ποτέ κανένα πουλί δεν κούρνιαζε πάνω στα κλαδιά του. Όταν τα φύλλα του μαραίνονταν και έπεφταν, η γη τρανταζόταν, τα σπίτια μας γκρεμίζονταν και στο ποτάμι έπλεαν νεκρά τα ψάρια.
Από τότε μέχρι σήμερα, για να εξευμενίσουμε το δέντρο, θυσιάζουμε έναν αδερφό ή μια αδερφή μας και τους προσφέρουμε σε αυτό, πριν πέσει το τελευταίο του φύλλο.
Αν κάποιο βράδυ αισθανθείς τα ροζιασμένα του κλαριά γύρω απ’ το κορμί σου, σφίξε την kachina³ που έχεις δίπλα στο προσκεφάλι σου και τραγούδα μέχρι να νανουρίσεις το αίμα που χορεύει στην κοιλιά του Κόκκινου Βράχου. Όμως ποτέ μη γελαστείς.
Ίσως την επόμενη φορά να έρθει η σειρά σου.
φωτογραφία: Ελένη Μοσχοβάκη
¹ kiva: δωμάτιο που χρησιμοποιούνταν για τελετουργικούς σκοπούς από
τους αυτόχθονες αμερικανούς των νοτιοδυτικών Ηνωμένων Πολιτειών
² sipapu: μικρή τρύπα στο έδαφος του kiva, η οποία σύμφωνα με τη μυθολογία
φυλών, όπως οι Hopi και οι Zuni, ήταν η πύλη από όπου εισήλθαν στον κόσμο
οι πρώτοι άνθρωποι.
³ kachina (κούκλες): σκαλιστές φιγούρες που κατασκευάζουν οι Hopi και
θεωρούνται μεταξύ άλλων, αγγελιαφόροι μεταξύ του κόσμου των ανθρώπων
κι αυτού των πνευμάτων.
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
