το τσακμάκι στο Αthens Zinefest 2017

 

Σας προσκαλούμε και σας περιμένουμε σε μια μέρα γιορτής

που φτιάχνεται από τα ζινς για τα ζινς

στα πλαίσια της αυτοοργάνωσης και της συλλογικής δράσης.

 

 

 

Δε ρέηνς οβ Μέη – Μερλάνα ντε Τροκ

Φωτογραφία – Giampaolo de Pietro

 

 

 

Δε ρέηνς οβ Μέη   Δε ρέηνς οβ Μέη αρ ε βέρη μπιούτιφουλ θινγκ. Γχουέν δέη χάπεν ιτ σμελς οβ σπρινγκ. Δαιν, αι σάνσετ απήαρς λάηκ ιμπρέσσιονιστ πέηντινγκ. Εντ χου γουντ νότις δε μπλακ ντεθ ιν δαι λιτλ κόρνερς? Χου γουντ νότις δαι μόνστερυ φέησις ιν δε κόλορσις κοντράστ? Χου γουντ σκουήζ δέηρ άεις εντ ση δαι ντιζάστερ οβ δε γουόρλντ, σο όβιους μπατ ινβίζιμπλ νάου? Κοζ δαι ρέηνς οβ Μέη αρ λάηκ χάνυ, έβριθινγκ μπίτερ δέη μέηκ σουήτ.

Oi vroxes tu Mai   Oi vroxes tou Mai eine ena poly oreo pragma Otan symvenoun myrizi anixi. Meta, emfanizete ena iliovasilema san impressionistikos pinakas. Ke pios tha prosehe ton mavro thanato stis mikres gonies? Pios tha prosehe to teratodes prosopo stin antithesi ton xromaton? pios tha misokline ta matia na dei tin katastrofi tou kosmou, toso faneri alla aorati tora? Giati i vroxes tou Mai eine san meli katheti pikro to kanoun glyko.

little gem of yours – Κώστας Πλησιώτης / Kristel Pent

σχέδιο Kristel Pent – little gem of yours

 

little gem of yours it appears my surfaces are sinking all foundation is retreating inch by inch byte by byte don’t care couldn’t do I am a master hoarder instances forever hording closer the ticket, the receipt, the empty tobacco pouch, the cracker joke, the jar I soak, my old All Stars, a ballot paper, some jeans I did and will fit into some say get rid of all this little phlegm of yours I say build a showcase and in such high resistance go sprinkle stale flor de sal onto your rancid fleurs du mal

τα πετράδια σου να οι επιφάνειες βυθίζονται τα θεμέλια γκρεμίζονται μέτρο μέτρο μπάιτ μπάιτ δε νοιάζομαι δε θα μπορούσα εγώ ο άρχων των αποθησαυρισμών στιγμών που όλο στοιχίζονται αποδείξεις, εισιτήρια, άδειοι καπνοί, σχολικά ραβασάκια, αριστερές προκηρύξεις, τα παλιά μου σταράκια, μουλιασμένα βαζάκια, το τρύπιο τζήν που μία μέρα πάλι θα μου κάνει κάποιοι λένε στείλ’ τα αλλού τ’ απολειφάδια του νου σου μα εγώ τα εκθέτω στη βιτρίνα κι όλος αντίσταση σκορπίζω άνθος αλατιού πάνω στα σάπια άνθη του κακού

 

Τι παράξενα πράγματα

 

Wo sollst du einen Punkt setzen? Nicht einmal ein Semikolon, nicht einmal ein Komma, besser ein Gedankenstrich, und den eigentlich auch nicht; denn jeder Schluß eines Buches ist ein Fehler, eine Lüge, eine Vergewaltigung, eine Schranke.

 

πού πρέπει να βάλεις τελεία; όχι πάλι μια άνω τελεία, όχι για άλλη μια φορά ένα κόμμα, καλύτερα μια παύλα, κι αυτήν τελικά όχι. γιατί το τέλος κάθε βιβλίου είναι ένα λάθος, ένα ψέμα, ένας βιασμός, μια μπάρα απαγορευτική.

 

Aber wie sollen wir in unserer Sterblichkeit, in unserer persönlichen Sterblichkeit das Grenzenlose ein Ganzes nennen? Es fehlen die entsprechenden Bezugspunkte – nicht die der Tiefe, sondern die der Länge, nicht quantitative, sondern qualitative – das heißt, die der meßbaren Zeit. Außerdem lauert noch die Gefahr der Weitschweifigkeit. Und was werden wieder die Kritiker und die Urteilslosen (und mit vollem Recht die Menschen) sagen? «Uff, was für ein Vielschreiber, was für ein Mehrgesichtiger, ein Gesichtsloser, ein Gegengesichtiger, er schreibt, mein Kind, keine Wörter hin, er pißt Wörter!»

 

αλλά πώς μπορούμε εμείς, μέσα στην προσωπική μας θνητότητα να ονοματίσουμε την απεραντοσύνη του Όλου; μας λείπουν οι απαραίτητοι συνδετικοί κρίκοι – όχι εκείνοι του βάθους, αλλά της διάρκειας, όχι εκείνοι της ποσότητας, αλλά της ποιότητας, εκείνοι δηλαδή που θα μπορούσαν να μετρήσουν το Χρόνο. ελλοχεύει εξάλλου πάντα ο κίνδυνος της απεραντολογίας. και τι θα πουν πάλι οι κριτικοί και κείνοι που τους λείπει η κρίση – και με το δίκιο τους οι άνθρωποι; «τι πολύγραφος, πόσο πολυπρόσωπος, τι απρόσωπος, πόσο αντιπρόσωπος, αυτός παιδί μου δεν γράφει λέξεις, αυτός τις λέξεις τις κατουράει!»

 

Oh, ich muß unbedingt einen Schluß finden, ein für allemal zu einem Ende kommen, auch damit ich den Leuten nicht vollends die Köpfe verdrehe. Ja, zu einem Ende kommen, meine nassen Strümpfe ausziehen und mich mit offenen Augen hinlegen, um die Regentropfen zu betrachten, die auf Petros’ Mantel, der am Wandhaken hängt, zu funkeln scheinen. Ich bin fertig. Ende.

 

πρέπει οπωσδήποτε να βρω ένα τέλος, πρέπει επιτέλους να μπει ένα τέλος, ένα τέλος που να ξελογιάσει τους ανθρώπους. ναι, πρέπει να βάλω ένα τέλος, πρέπει να βγάλω τις βρεγμένες μου κάλτσες, πρέπει να με αναγκάσω να παρακολουθήσω με τα μάτια ανοιχτά τις σταγόνες της βροχής που δείχνουν σαν να αστράφτουν πάνω στο παλτό του πέτρου που κρέμεται στον τοίχο. είμαι έτοιμος. Τέλος.

 

Athen, 15.03.83

Αθήνα, 15 Μάρτης του ‘83

Jannis Ritsos

Γιάννης Ρίτσος

Was für seltsame Dinge

Τι παράξενα πράγματα

αποσπάσματα από το Der notwendige Schluß/Το απαραίτητο τέλος

ελεύθερη απόδοση από την γερμανική έκδοση: sine lege

 

Το κείμενο αυτό, ένα -αν μπορεί να ειπωθεί- μεταφραστικό αντιδάνειο,

θα μπορούσε να είναι εισαγωγικό του τεύχους # 06 που κυκλοφορεί.

το παιδί – Francesco Balsamo

«Το Παιδί», 2016, Francesco Balsamo

 

Κοιτώντας το παραπάνω σχέδιο του Francesco Balsamo

για το τσακμάκι #6  που σε λίγες μέρες έρχεται,

αντικρίσαμε στο «Παιδί» του

το «Σημάδι της Αφροδίτης» του Νίκου Κούνδουρου.

Κι ενώ παίζαμε τεντώνοντας τα όρια μεταξύ των γλωσσών,

είδαμε ακόμη μια φορά τα σύνορα να λυγίζουν,

μέχρι που χάθηκαν παντελώς από τ’ ανάμεσό μας.

«Μικρές Αφροδίτες», 1963, Νίκος Κούνδουρος ( 1926-2017)